Bu Ankara da çok olmaya başladı.
Ses etmiyorsak efendiliğimizden…
Bağırmıyorsak asaletimizden.
Bugüne kadar sustuk ama bundan sonrası tufan…
İzah edelim hemen.
Bu Ankara’ya gidenlerin bir kısmı Yozgat’tan geçiyor.
Bizim yollarımızdan.
Bugüne kadar bir şey demedik ama artık gelip geçerken ayakbastı paramızı versinler.
Bugüne kadar bedava geçtiler.
Ses etmedik.
Bunda yok sonra yok öğle…
Sadece yol değil…
Yozgatlı esnaftan bugüne kadar para toplamışsınız…
Yok KDV…
Yok vergi…
Yok stopaj…
Aldığınız paraları geri verin.
Maymun gözünü açtı.
Şu bizim topraklardan çıkardığınız suyu yine bize satıyormuşsunuz…
Bundan sonra yok öğle…
Hem bizim suyumuzu fahiş fiyatla satmak ne demek…
Daha bir çok şey sayacağım ama yerim dar.
Neyse…
Ankara ayağını denk al…
Türkiye’nin başkenti demem, kapatırım yolları…
Desem eşim dostum 112’ye ara… 
Çocuğa bir şey oldu diye…
Mantar yedi zehirlendi kafayı yedi diye…
Çakmak gazı mı kokladı acaba diye…
Ekmek ufağına bastı diye…
Kafasının üzerine yüksek bir yerden düştü mü diye…
Üzerinden vapur mu geçti diye…
Kaza olabilir…
Akıl sağlığı gitmiş olabilir.
Diye diye insanın aklına bin bir türlü şey gelebilir.
Ama buna benzer bir şeyler Ankara’yı kendine başkent ilan eden Türkiye’nin meclisinde bir milletvekili tarafından kürsüde ifade edildi.
Önce acaba komşu ülkenin vekili diye düşündüm.
Bizim suyumuz diyor.
Bizim topraklarımız diyor.
Oysa meclis de bugüne kadar hiç olmadık şeyler duymuştuk.
Bu hepsini taca çıkarır.
Ama demokrasi ülkesiyiz.
Milletvekillerinin dokunulmazlığı var.
Kürsü dokunulmazlığı var.
Kürünün içine de etsen sana kimse dokunamaz…
Ağzına gelini söyleyebilirsin.
Oh ne güzel…
Söylediklerinin siyasi sonuçları olabilir ama hukuki sonuçları olmaz.
Benim rica vatandaşa da aynı hak verilsin.
Yılda bir defa o küsüden anının istediğini söylesin.
Hepimizin içinde bir Cihangir Kennedy var.
Biliyorum bunu…
Bize de bir kez olsun kürsü dokunulmazlığı verilsin.
Bakalım vatandaş bu ve benzeri zihniyetler için ne konuşacak.