Öyle bir ilkyaz ol ki korkut yaprakları,
Öyle bir son yaz ol ki tut yaprakları,
Sararıp dökülürken güz rüzgarlarında
Ardında savrulsunlar, unut yaprakları.
Sevinçlerinde onlar vardı,
hüzünlerinde onlar
Seninle yeşerdiler, seninle soldular.
Olsunlar senden sonra da umut
yaprakları.
Özdemir Asaf
İçerisinde bulunduğumuz mevsimin adıdır umut mevsimi.
Etrafa uzun uzun bakmak için çok fazla sebep var.
Atmak için kendini, küçük su birikintilerine,
Yalnız dağ başlarına, yeşilin olduğu herhangi ormana…
Beni tanıyanların çoğu doğayı, doğada zaman geçirmeyi sevdiğimi bilirler.
Özellikle de yer kürenin adeta devrimine, değişimine, yeniden doğuşuna,
Başkaldırışına şahit olduğum bu mevsimde…
Seyre daldıkça küçük bir karıncanın, koskoca yerin üzerinde verdiği mücadeleyi,
Sarıdan yeşile, mordan pembeye çayır çiçeklerinin güzel kokma yarışını,
Dağ kekiklerinin, yabani mantarların var olma çabasını…
Umut ile dolarsınız.
Etrafa bakmak için ve hayata umutla bakmak için oldukça fazla sebep var.
Bir dağ koyuğunda ıssız bir çeşmenin akıncı gibi ileri atılan billur suyuna,
Gökyüzünü kıskanan şımarık bulutlara, bulutlara değmeye çalışan bilge ağaçlara,
Ve umarsız çimenlere bir de benim gözümle bakın…
Anadolu irfanı ile yoğrulmuş simalara, sırt sırta vermiş dağ evlerine…
Bir de güneşe, yapraklar arasından göz kırparken bakın.
Bitmeden umut mevsimi, alın yanı başınıza yalnızlığınızı,
Yeni serüvenlere, yeni maceralara…
Merhaba deyin, yeşilden sarıya çalan buğdaylara,
Bir sağa bir sola koşuşturan rüzgâra, telaşlı kuşlara…
Tıpkı benim gibi,
Uzun bir aradan sonra tekrar merhaba derken ki gibi sevgili dostlara.
Bildiğiniz üzere her salı buluştuğumuz bu köşede yazmaya bir süre ara vermiştim. İçerisinde bulunduğumuz umut mevsiminde, yeni umutlarla ve yeni heyecanlarla her salı bu köşede tekrar sizlerle bir arada olmaya devam edeceğim inşallah dostlar. Kimi zaman bir Anadolu rotasıyla, kimi zaman bir Anadolu hikayesiyle, kimi zaman kendi iç kavgalarımla, kimi zaman da düşüncelerimle sizleri kendime tanık olmaya davet ediyorum.
Kalın sağlıcakla.
